معرفی کتاب «تاریخ ورود شیعه در ایران»

کتاب تاریخ ورود شیعه در ایران سعی دارد به سؤالاتی مانند اینکه آیا دلیل ما در مذهب شیعه تنها بر اساس احساسات پدران و اجداد ماست؟ یا آن را از اطرافیان کسب کرده‌ایم؟ یا این کار ما بر اساس عادت شکل گرفته است؟ پاسخ دهد. شاید برای کسانی این سؤال مطرح شود و از خود این را بپرسند که به چه دلیل برای اثبات حقانیت مذهب شیعه می‌باید این گونه متحمل سختی‌ها شوند؟

در این کتاب آمده است: بعد از رحلت پیامبر(صلي الله عليه و آله) تشیع شانه به شانه با اسلام همگام بود و هرجا که اسلام وارد می‌شد، تشیع در کنار آن بدان جا راه می‌یافت با این تفاوت که گاهی سیر حرکت تشیع در پاره‌ای از سرزمین‌ها به کندی انجام می‌گرفت، در ایران در ابتدا کار چنین بوده است بعد از قرن اول هجری در ایام امام باقر(عليه السلام) و امام صادق(عليه السلام) و همزمان با حکومت بنی امیه ظهور کرد. این دو امام فرستادگانی در ایران داشتند که از طریق مکاتبه مسائلی را با آن حضرت در میان می‌گذاشتند.

نویسنده این کتاب معتقد است که نخستین مرکز ظهور تشیع در ایران را باید از خراسان آغاز کرد. خراسانی‌ها سنگ زیربنای کاخ حکومت عباسی به شمار می‌روند و پس از آن که بنی‌عباس در بلاد اسلامی تسلط یافتند اکثر مردم خراسان پیرو آنها بوده‌اند، زیرا تشیع در آغاز ظهورش صرفا عبارت از دوستی حضرت امام علی عليه السلام و اهل بیت(عليهم السلام)‌ بوده است و اعتقاد داشتند اهل بیت(عليهم السلام) فقط بنی‌هاشم هستند و فرقی میان علوی و عباسی نمی‌دیدند.

در بخشی از این کتاب به حوادث پس از سال ۴۴۰ هجری قمری که در کتاب «الکامل» به آن اشاره شده است، می‌پردازد که با مطالعه آن به این نکته پی می‌بریم که چرا سرزمین‌های اسلامی در برابر فرمانروایان آل بویه که صاحب قدرت و عطا بودند رام بوده و آنان بدون اینکه با حل مشکلات زیادی روبه‌رو گردند با اقتدار به حکومت خود ادامه می‌دادند. آل بویه مانند سایر ملوک و امرایی که به یکی از مذاهب پایبند بودند. در خدمت به مذهب سرشته شده بودند، زیرا آل بویه در مقام دفاع از مذهب به اندازه توانایی و به همان مقداری که اطلاعات و معلومات آنها اقتضا می کرد کوشش خود را مبذول می‌کردند، لذا سراسر دوران حکومت آل بویه را باید دوران سعی و ترویج مذاهب اهل بیت(عليهم السلام)‌ دانست.

حکومت مغول‌ها در ایران به‌عنوان یکی از درخشان‌ترین عصرهای تشیع در این کتاب معرفی شده است، زیرا شیعیان در این عصر نسیم آزادی را احساس کردند و علمای آنها علنا به مناظره و مجادله با پیروان مذاهب دیگر می‌پرداختند. میان حکومت و فرمانروایی آل بویه و مغول‌ها علی‌رغم آن که از نظر زمان مسافتی طولانی آنها را از هم جدا می‌سازد، دولت و حکومت مهم و قابل ذکری وجود ندارد که از تشیع حمایت به عمل آورده و از شیعیان دستگیری کرده باشد، بلکه احیاناً پاره‌ای از حکومت‌ها به پا خواستند و با شیعه جنگ و ستیز کردند و آنها را آماج دشمنی‌های خود قرار دادند، مانند سلجوقیان که رفتارهای آنها در ستیزه‌گری و دشمنی با شیعه در بغداد و جز آن در کتب تاریخ ثبت و ضبط شده است.

همچنین این کتاب به آغاز چالش‌های بزرگ برای کلیسا در قرن هفدهم میلادی اشاره می‌کند. تاریخ‌نویسان این قرن را آشفته‌ترین قرن برای کلیسا و کشیش‌های آن خواندند. در این قرون بحران دین مسیحیت تا جایی پیش رفت که تمامی گروه‌های مخالف کشیش‌های مسیحی و استبداد دینی آنها جرأت اظهار نظر بر علیه آنها به صورت آشکار پیدا کردند و نزاع درونی میان مسیحیان بشدت بالا گرفت تا جایی که انواع فرقه‌های نوظهور در مسیحیت به وجود آمد.

کتاب «تاریخ ورود شیعه در ایران» تألیف محمدحسین خوشدل در ۱۳۰ صفحه، شمارگان ۱۰۰۰ نسخه با قیمت ۲۰ هزار تومان به همت نشر مناقب، چاپ و در اختیار علاقه‌مندان قرار گرفته است.