تبیین کوتاهی از تاریخ سیاسی شیعه
در این مقاله سابرینا مروین شیعه را شاخه‌ای از اسلام معرفی می‌کند که بعد از رحلت پیامبر اسلام به دنبال اختلافات بر سر جانشینی ایشان بوجود آمد.
امروزه بعضی مقابله شیعه و سنی را یک مسئله بیشتر سیاسی تا مذهبی می‌دانند.
اکثریت شیعیان از شیعیان اثنی عشری تشکیل می‌شوند که معتقد به سلسله ۱۲ امامی می‌باشند و منتظر آخرین آن‌ها هستند، و او را منجی و برقرار کننده عدالت بر روی زمین می‌دانند.
شیعیان برای ائمه خود احترام خاص قائل‌اند و در مراسمات متعدد و در اماکن متعلق به آنان ادای احترام می‌کنند.
آن‌ها در سال‌های ضعف و اقلیّت آیین‌های مذهبی‌شان را مخفیانه برگزار می‌کردند، ولی با به دست آوردن قدرت آن برنامه‌ها را توسعه داده و در عرصه عمومی برگزار می‌کنند.
خاندان صفوی در ایران مذهب شیعه را دین رسمی کشور خواندند و امپراطوری خود را با این هویّت در مقابل عثمانی‌ها بنا ساختند.
بین دوران آل بویه و قاجار شیعه قوّت گرفت، ودر قرن نوزدهم مصادف با تحوّلات غرب علمای شیعه ورود به عرصه سیاست کرده و به دور مرجعیّت زمینه ایجاد تغییرات در نظام استبدادی شاهان قاجار را فراهم کردند و بنای تأسیس یک مجلس را گذاشتند.
از آن به بعد از یک طرف روحانیون همّت به تثبیت و تقویّت آموزش‌های دینی گذاشته خصوصاً آنانی که قدرت دینی را از حکومت جدا می‌دانند و از طرف دیگر به افکاری که بر روی مذهب و سیاست می‌چرخد پرداختند.
شیعیان خاورمیانه امروز یک قدرت واحد پشتیبان ایران را تشکیل نمی‌دهند، و از دو قطب نجف و قم سخن است که یکی معتقد به نظریه لیبرال و بدون سیاست و دیگری نظرات خود را از مبانی خمینی و جانشین وی علی خامنه‌ای می‌گیرد.
ثبت دیدگاه شما